Gdy stworzymy ludziom możliwości, resztę zrobią sami

W lipcu odwiedziliśmy miejscowość Karakusz, spotykając się z jego mieszkańcami i rozmawiając na temat ich potrzeb.

Przed wojną było to największe chrześcijańskie miasto w Iraku liczące 55 tys. mieszkańców. Dziś wróciło pierwsze 200 rodzin. Po trzech latach wygnania znów mogli zasiedlić ojczyste ziemie, które zmuszeni byli opuścić. Po powrocie zastali zgliszcza, zniszczone i spalone domy oraz rozkradziony dobytek. Nie poddali się jednak i natychmiast wzięli się za odbudowę. Część rzeczy już udało im się dokonać własnymi rękoma, jednak w niektórych przedsięwzięciach potrzebują pomocy.

Postanowiliśmy choć w niewielkim stopniu przyłączyć się do przywrócenia normalnego funkcjonowania tej społeczności.

Współpracująca z nami fundacja chrześcijańska już wcześniej przygotowała ankietę dla rodzin chcących powrócić do miasta. Zapytano kim byli przed wojną i jakiego wsparcia potrzebują by wrócić do swojej działalności. Jak wytłumaczył nam chrześcijański komendant miasta, priorytetem był ślusarz. Przejrzeliśmy setkę wypełnionych wniosków. Jednym z projektów był warsztat ślusarski. Szczególnie w obecnej sytuacji, gdzie tak wiele trzeba zbudować od podstaw lub naprawić miał się on stać jednym z kluczowych punktów na mapie Karakusz. Historia przedstawiona poniżej dowodzi jak bardzo życie kołem się toczy i po nawet największej tragedii można się podnieść.

Adnan Tawfeeq Sheto – ślusarz z Karakusz

Ośmioosobowa rodzina ślusarza od pokoleń związana jest z Karakusz. W 1982 roku założył on swój warsztat zaczynając od zera i rozwijając go krok po kroku. Jego trzech synów dorastało pomagając ojcu i ucząc się rzemiosła. Kiedy daesh zaatakowali ich rodzinną miejscowość zmuszeni byli uciekać pozostawiając dobrze prosperujący i wyposażony zakład. Z dnia na dzień stali się uchodźcami zmuszonymi do podejmowania się dorywczych prac aby z dala od domu związać koniec z końcem. Kiedy barbarzyński najeźdźca został pokonany rodzina powróciła w swoje macierzyste rejony zastając splądrowany zakład. Adnan wraz z synami zakasali rękawy, pożyczyli pieniądze i zakupili generator, trochę narzędzi, a potem wzięli się do pracy. Zaczęli od mobilnego warsztatu by po czterech miesiącach otworzyć na nowo swój zakład. Wielokrotnie nie pobierali zapłaty za usługi od najbiedniejszych mieszkańców Karakusz, a sam Adnan podkreślał, że „musimy pomagać sobie nawzajem, ponieważ wszyscy jesteśmy braćmi”. Po naszej ostatniej wizycie w Karakusz i wysłuchaniu jego historii zebraliśmy fundusze i przekazaliśmy je na zakup narzędzi i wyposażenia aby całe miasteczko miało dostęp do tak potrzebnego im teraz specjalisty.